Cuma, Şubat 23, 2007

Dudu'nun minik burnu

Benim bildiğim çocukluk hayatı boyunca yapılan yaramazlıklar sonucu diz ve dirseklerde kabuk bağlayan yaralar dışında, aşağı yukarı her çocuğun meraktan denediği ve başına iş açtığı şey nedir diye sorsam, değişik cevaplar gelir. Peki hiç hayatınızda burun deliğine nohut, fasülye türü yuvarlak nesneleri sokma girişiminde bulunan bi tanıdığınız var mı diye sorsam. hemen hemen hepsiniz "aaa evet hatırlıyorum" dersiniz. Şimdi sorarım size, bi çocuk neden burnuna bi şey sokmaya çalışır... Nasılsa ağzımdan yiyebiliyom burda da bi delik var, belki burdan da yiyebilir mi diye düşünüyor. Hem böylece yiyecekler direkt beyne karışıp, bizi daha aln rlenakıllı yapar diye mi düşünür? ya da du bi sokayım bakalım annem aferin diyecek mi diye düşünür. ya da du sokayım da bizimkiler sakin sakin oturmasın azcık telaşa düşsün diye mi hesap yapar. hayatta en çok korktuğum şeylerden biridir beni. Bir diğeri de yemek borusunun tıkanması. Böyle bi şey başımıza gelmişti zamanında ve kendimden beklmeyeceğim bi soğuk kanlılıkla işaret parmağımı boğazına kadar sokup o parçayı başarıyla çıkarmıştım.

Bugünki yemek sonrası sürprizimiz çerezdi. Birlikte çerez yiyip çizgi film izliyorduk. Sonra duru:
- ada çıkmıyo bu
diye sakince yanıma yaklaştı.
-ne çıkmıyo annecim?
burnunu gösterdi. Küçük burnunun sol kanadında burnu kadar büyüklükte bi şişlik vardı. Korktuğum başıma gelmişti. Duru burnuna koca bi leblebi sokmayı başarmıştı.
-korkma anneciğim hadi gel banyoya gidelim (korkma duru ben yeterince korkabilirim. Çıkaramazsak ne yaparız. Ayşeni ararım bizi acile götürür. nası çıkarırlar acaba? burnuna biş ey olur mu)
- ada canım acıyo (gözlerinden yaş gelmeye başlamıştı)
- hadi adacım. hani sümüklerin akarken nasıl sümük çıkarıyorduk. hıkk de annecim...
- fışşşşşş
- bi daha annecim...
- ada olmuyoo...
- bak bana annecim başka bi şey deniyeceğiz. Böyle yap bakalım.
Şöyle genizden gelen koca bi hırıltı çıkararak gösterdim. Duru da aynısını yapmayı başardı ve hain leblebi banyonun taşları üzerine uçup yuvarlanarak, meleğimin küçük burnunu terk etti. işt böyle de bi anımız oldu duyrulur.
edtb ıüsyıı de

2 yorum:

elma dedi ki...

Ayni olay benim de basima gelmis ve blogumda yazmistim ki, bizim oglan 2 yasindaydi ve henuz konusmuyordu, burnuna sakiz sokmustu ve beyaz beyaz sivilarin akmasindan anlamistim, allahtan renkli birseydi ki imkani yok bilmeezdim derdini. ben de kendimden hic beklemedigim bir sogukkanlilikla aninda dusa sokup (orada burnu sicak sudan dolayi hep akiyor) ve burnuna da karabiber koklatmistim, aklima nereden geldi hic bilmiyorum aam firlamisti koca sakiz. Gecmis olsun, bizimki o olaydan sonra bir sure daha vazgecmedi bu sevdadan, o gun bugundur 6 ay gectui yeni yeni unutturduk burnunu!

hephercokhic dedi ki...

çok geçmiş olsun. dediğiniz gibi, anne olmak insanı bazen çok soğukkanlı ve aklı başında yapabiliyor. Gerçekten karabiber fikride oldukça yaratıcı ve işe yarar bi teknik olduğu kesin. Bi daha başıma gelirse bunu da deneyeceğim. Okuduğunuz için de çok teşekkür ederim. En kısa zamanda iadeyi ziyarete geleceğim. sevgiler.