Canım Duducummm.

Bu blog işi senin için biliyorsun. Bu kadar küçükken neler yaptığın ve benim neler düşündüğümle ilgili. Bu yüzden günlerdir olan bitene sessiz kalmayı tercih ettim. En azından senin bundan haberin olmasın istedim. Ama sen daha üç yaşına varmadan, senin kadar şanslı olmayan küçük çocuklar, bebekler ve senden biraz daha büyük ablaların, abilerin, teyzelerin, amcaların, dedelerin ve anneannelerin tüm dünyanın ve ne yazık ki benim de seyirci kaldığım bir savaşın orta yerinde evlerinde öldürülüyor.

Bugün o insanların öldürüldüğü ülkenin başbakanı (yani koca bir adam, ülkeyi yönetenlerin başkanı) savaşla ve ülkesindeki insanların durumu ile ilgili konuşurken gözyaşlarını tutamadı. Sen bilirsin, büyükler kolay kolay ağlamaz, hatta amcalar hiç ağlamaz. Anla işte ne kadar çaresiz bırakmışlar...

Keşke yapacak bir şeylerim olsa ve sana "Dudum işte bak böyle yaptım" diyebilsem. Oysa ben de diğer sessiz izleyiciler gibi, seyrediyor, gözyaşı döküyor ve lanetliyorum.