- Anne?...
- Efendim (adanın gözü yazdıklarımdadır.)
- Anne?....
- Hıııı annecim...
- Anne biliyo musun evlensen ne güzel olurdu?
Anne gözlerini yazdıklarından ayırıp başını alttan sola doğru çevirir. Dudu dikkat çekmenin verdiği mutluluk ve özgüvenle.
- Keşke evlensen anne. benim de kardeşim olsa. sen evlenirsen kardeşim olur değil mi?
Anne artık yazdıklarını bırakmış, tüm bedeniyle duduya dönmüş, sohbeti ilgiyle biraz da dalgayla yürütme gayretinde.
- hımmm haklısın. evlenirsem bi kardeşin olabilir.
- evet biliyorum ben evlenince çocuk oluyo. bak şirinlerin oldu.
- hı hı doğru. peki duducum, bildiğim münasip biri var mı?
- müna..... ?
- münasip. yani uygun, benimle evlenebilecek tanıdığım büyük bi adam var mı?
Dudu'nun gözleri dalar, yaşı itibariyle tanıdığı simaları gözden geçirir ve kafasında yanan ampulle döner annesine.
- eeee babamla evlensen.
- :)))) anneciğim ben babanla bi kere evlendim ya.
- hımm doğru.
- eee var mı münasip biri.
- yok müsanip biri anne.
- tamam annecim bulursan, aklına gelirse ben burdayım....
- pamam...



not: iyi haftasonları. yazının komik içeriğine uymasa da adı düğün diye ekledim bu parçayı. sonra sözlerini dinleyince de, ne bileyim bi garip oldum işte. söz anneciğim evlendiğinde kapımı asla kapalı tutmayacağım. dilediğinde dönebilmen için.