İnce uzun, bir dört duvar. hani üç oda bi salon derler ya ve bi de salona benzemez girişe benzemez bi yerler vardır. hol denir ve her nedense o holler bende ses benzeşmesinden mi yoksa göz benzeşmesinden mi "loş"u çağrıştırır bi yerdeyim. Herkes var, tüm maile, keyifli gibiyiz. bizim çingen yurda dönmüş gülüşüyoruz. Kapı çalıyo açıyorum. aaa bakıyorum "o". Diyo "duduyu almaya geldim. "diyo. Bizim çingen bozuluyo. ne veriyon yeni geldim diyo. Öbürü aaaa benim ablam 6 ayda zor görüyo duduyu diyo. allam vermek istemiyorum, vermek istiyorum. dudum kucağımda...

eeeeehhhh yeterin benim kızım o kimsenin değil diye çığlık atıyorum. biri küsüp kapı çarpıyo. öbür surat yapıyo ve sahne değişiyo.

Şimdi bilmedik, çok pencereli orta yerde bi evin üst katlarında, sanki Mecidiyeköy ışıklarda Taksim otobüs durağının oraya kondurmuşlar evi. pencereden bakınca üst yol görünüyo. dudu yine yanımda gibi ama onun dışında biri daha var. kim bilmiyorum? gçkyüzü aydınlık güneş ışıl ışıl apartmanların üstünde dev bir dalga geliyor eve doğru, yavaş yavaş herşeyi içine çekerek. nası güzel bi yeşil, nası parlak bi yeşil ki. korkmuyorum. hatta coşkuyla karşılıyorum(yoruz) gelişini. sadece pencereden içeri giriyoruz ıslanmayalım diye. dalga çekiliyor tekrar. kısa bi aradan sonra, sanki biraz daha yakın yönü biraz daha eğişmiş gibi, ikinci bi dev dalga görünüyor gökdelenlerin üzerinden yavaş yavaş kırılıyor herşeyi yutarak... bu kez endişeleniyorum. pencereden uzaklaşıyorum ve dalganın penceremizi yalayıp geçiyor. dudumu kucağıma alıyorum. Çok kısa bi aradan sonra, üçüncü bi dalga daha görünüyo gökdelenler arasında hızla yükseliyo ve bu kez pencere yönünden geliyor, üst köprüden aşarken, pencereden kenara çekiliyorum, pencereyi kapatmak için hamle yapıyorum ama çok geç, kırılan dalga ile gözgözeyiz bir an ortalık kararıyor belki de yeşil oluyo, arkamı dönüyorum. kucağımda dudu. dalga pencereyi ardına kadar açıyor. oysa beklediğim yıkım daha da fazla şaşırarak arkamı dönüyorum ki. dalgadan beklenmeyecek ürpertici bir düşme sesiyle birlikte dalga pencereden kırılıp içeri giriyor. dalga çekildiğinde yerde arkasını dönmüş bi bebek yatıyo. Hemen koşarak yanına gidiyorum, korkuyorum da... yaşıyor mu kalbim duracak. küçük bi bebecik. sarıp sarmalanmış, nefes alıyo, yaşıyormuş. derin bi oh çekiyorum. soyuyorum yarası var mı diye yavaş yavaş. ama çok korkuyorum ya yaralıysa diye kalbim yine ağzımda. bebeğin kafasında naylon bi kask var. bildiğimiz motorsiklet kasklarından. kırmızılı yeşilli. kaskı çıkarmaya çalışırken görüyorum sol gözü berelenmiş, gözlerini açıp bana bakıyor. hala yerde yatıyo bebek. aklımdan, kim bu çocuk?, annesi nerde?, nasıl geldi?, nası sağ kalabildi? soruları geçiyor. nasıl geldin sen diye soruyorum anlarmış gibi. cevap veriyor "köprüdeydik biz" şaşkınlık içindeyim. Annesini nası bulacağım diye düşünürken, eski bi şehrin içinde buluyorum kendimi. Babam yanımda. Dev dalgaların bıraktığı hasarı görmeye inmişiz aşağı. görünen manzara inanılmaz hem eskişehir hem de otoban var. otoban dağılmış demirleri görülüyor sadece, bi kaç caminin minaresi yerle bir. sokaklarda yürümeye devam ediyoruz. çift katlı dükkanların vitrinlerine bakıyorum. birden bi dükkanın (gelinlikçi olmalı çünkü üst kat bile yere kadar cam) üst katında kadınlı erkekli insanlar görüyorum. babama gösterip "baba bak semah yapıyolar" diyorum. babam çok keyifleniyo."bak ben de yapayım " diyo ve başlıyo kendi etrafında ahenkli ahenkli dönmeye sokağın orta yerinde. akşam karanlığı geceye dönüyor ve uzaklaşıyorum babamdan. gecenin karanlığında ara sokaklarda dolaşıyor buluyorum kendimi. sonra da bi kadınla bi evin çatısında.
- emin misin ya evde kimsenin olmadığından.
- evet ya. emlakçı söyledi. gidin bakın dedi.
- ama burda asma kilit var.
- ben de anahtarı var.
- iyi mi yapıyoz.
- offf eve bakcaz. sen de ya.
yanımdaki kadın asma kilidi açıyo ve bi evin çatı katından giriyoruz. etraf karanlık, ışığı yakıyoruz ama sanki 20 mumluk bi ampül ışığı ya da fener gibi çünkü yanımdakini zaman zaman göremiyorum bile.çatı ktını geziyoruz. birbiri içinde odalar ama inanılmaz güzel. eski fakat zamanında ihtişamlı olduğunu hissettiren mobilyalar. içim daralıyor yine. ev boş olmalı ama mobilyalar duruyo. dar, karanlık merdivenden bi kat aşağı iniyoruz. burası biraz daha aydınlık, sanki lüksün (küçük bi kız çocuğu iken, elektrik kesintilerinde kullanılan, piknik tüplere monte edilmiş bi düzeneğe takılan ve ipekten yapılan - öyle denirdi emin değilim- gömleğin, gelen gazla tutuşması ile sağlanan eski bi aydınlatma aracı ) bitmek üzereyken verdiği yoğun kalın bi yarı aydınlık. bi nefes hissediyorum, bi şey, bi varlık, yalnız değiliz.
-kimse yok mu?
yanımdaki kadın gülümsüyo.
- ya kimse yok dedim ya.
kare bi antredeyiz ve birden sağ yanımızdaki kapı açılıyo. saçlarının büyük bir kısmı beyazlamış, üç beş gün önce yapılmış topuzu dağılmak üzere olan, kısa, garip bi kadın çıkıyo odadan. evin sahibi. utanç içindeyim.
-ne isiniz vardi bre. kimşiniz siz?

ağzımı açamadan yanımdaki söze giriyo hemen, eve bakmaya gelmiştik satıyormuşsunuz. saatin çok geç olması, kapıdan girmiş olmamamız onu hiç şaşırtmıyor. iyi gezin diyor. başka başka odalara giriyoruz ve mutfağı buluyorum. balkona açılan bi kapı. dışarı çıkıyorum. manzara bi yandan inanılmaz, bi yandan ürpertici. denizin içinde gibiyim. sahilde nilüfer çiçekleri ileri geri salınıyo. şehrin ışıkları çok uzaklarda ve gece öyle karanlık ki. kapıdan ayrılsam bi daha bulamayacak gibiyim. tekrar kendimi içeri atarken diğer tarafa da bakıyorum karanlık ve derin bi ıssızlık hissediyo, titriyorum. içeri girdiğimde yanımdaki kadın ev sahibi ile görüşüyo. italyanmış kadın. artık ülkesine dönecekmiş. bi gariplik var kadının üstünde, bu ev gibi. zamanında ihtişamlı olduğu belli. ama garip olan öyle bi kadının evindeki mobilyalar gibi hala demode olması o zamanda asılı kalmış, hiç sokağa çıkmamış, hiç yaşamadan yaşlanmış gibi. pazarlık yapıyolar. ev ürkütücü olmasına rağmen benim olmalı diye geçiriyorum içimden. sonsuz bi deniz, sonsuz bi ıssızlık, sonsuz bi sessizlik.